Claudie over omgaan met verdriet

“Stijn studeerde biomedische technologie in Enschede, waar hij op ook kamers woonde”, vertelt Claudie. “Een lieve, zorgzame jongen die heel enthousiast kon vertellen over zijn studie. Geheel onverwachts stapte hij op 1 april 2021 uit het leven. De avond ervoor sprak ik hem nog aan de telefoon. Ik heb nooit iets gemerkt. En nog steeds weten we niet waarom.”

Ik wilde zo snel mogelijk weer door

Na deze ingrijpende gebeurtenis kwam Claudie in de overlevingsstand. “Ik wilde vooral bezig blijven en doorgaan. Mijn werk als operatieassistente pakte ik zo snel als ik kon weer op. Mensen zeiden tegen mij: ‘wat knap!’. Maar eigenlijk was dat helemaal niet goed. Het was mijn manier om het enorme verdriet niet te hoeven voelen. Ondertussen ging steeds slechter met me. Mijn relatie stond onder druk en mijn kinderen rouwden op hun manier om het verlies van hun broer. Dat zorgde voor spanningen in huis. Totdat het niet meer ging. Ik stortte in en werd opgenomen in het ziekenhuis. Ik voelde alleen maar verdriet en schaamte, wist niet meer hoe ik verder moest.”

De steun van de groep was ontzettend fijn

Na haar crisisopname werd Claudie voor behandeling verwezen naar GGz Breburg. “Ik had er aanvankelijk weinig vertrouwen in. Maar mijn vooroordeel bleek geheel onterecht. De 10-weekse dagbehandeling heeft me namelijk ontzettend veel gebracht. Ik zat in een groep met andere volwassenen, met ieder een eigen verhaal. Door onze verhalen te delen, konden we elkaar steunen en helpen. Ik was nooit een prater, maar in de groep moest ik wel. En ik merkte dat ik dat ontzettend fijn vond. Zo kwam ik langzaam uit het diepe dal.”

Ik heb veel geleerd over mijzelf

“Het klinkt misschien gek, maar ik kijk met een goed gevoel terug op deze periode. Dankzij deze warme groep en de geweldige therapeuten heb ik veel geleerd over mijzelf en wat belangrijk is in het leven: mijn gezin, de lieve mensen om me heen en de tijd nemen voor mezelf. Deze belangrijke inzichten gun ik iedereen. Ook heb ik geleerd om niet te snel te oordelen over anderen. Want je weet nooit welk verhaal iemand met zich meedraagt. Maar bovenal ben ik dankbaar hoe ik nu in het leven sta en hoe wij als gezin proberen door te leven, ondanks het enorme gemis van onze Stijn.”