Monique (57) maakte een moeizame start in de hulpverlening. “Er werd vooral gekeken naar mijn diagnose waardoor ik in hokjes belandde waarin ik niet hoorde.” Bij het Mentale Gezondheidscentrum van GGz Breburg werd ze wél gezien en gehoord. Zo kreeg ze de hulp die ze nodig had. “Stapje voor stapje krijg ik de regie over mijn leven weer terug.”

“Ik wil gezien worden als mens, niet als diagnose”

Aan de eerste periode van haar hulpverleningstraject denkt Monique liever niet meer terug. “Thuis was de situatie onveilig maar dat werd niet opgepikt. Ik heb veel hulpverleners gehad van verschillende instanties, die allemaal wel een stukje van mijn verhaal kenden, maar onvoldoende samenwerkten. Ik kreeg een diagnose waarin ik mijzelf niet herkende, waardoor er deuren voor mij sloten. Uiteindelijk verdwaalde ik in een doolhof van hulpverlening en verloor ik alle regie. Na een opname die volgde, moest ik mijn leven weer helemaal opnieuw opbouwen. Eerst alleen, later met een professioneel zorgteam om mij heen. Zo kwam er langzaam weer meer stabiliteit en rust.”

“De behandelaar luisterde onvoorwaardelijk en zonder oordeel”

“Mijn zorgteam verwees mij naar de huisarts omdat ik wilde werken aan het trauma dat ik had opgelopen in de hulpverlening. Op zijn verwijzing ben ik aangemeld bij het Mentaal Gezondheidscentrum, waar ik binnen een maand terecht kon. Ik voelde meteen: dit is anders. Hier werd niet gekeken naar mijn diagnose naar maar mij als compleet mens. In het verkennend gesprek luisterde de behandelaar onvoorwaardelijk en zonder oordeel naar mij. Er was ook een ervaringsdeskundige bij het gesprek, dat vond ik heel fijn. Ik voelde me eindelijk écht gezien en gehoord. Samen hebben we besproken wat ik nodig had, wat leidde tot een kortdurende traumabehandeling.”

“Voor het eerst stond ik echt centraal”

“Bij het Mentaal Gezondheidscentrum kreeg ik de kans om een impactvol stuk in mijn leven aan te pakken, los van mijn diagnose. Daar ben ik ontzettend blij mee. Mijn verhaal was mijn verhaal, er werden geen vraagtekens bij gezet. Er is geen enkele stap genomen zonder dat ik daarbij betrokken was. Voor het eerst voel ik mijzelf écht centraal staan, gesteund door de hulpverleners om mij heen. Dat geeft mij hoop en vertrouwen voor de toekomst.”