Simone over haar suïcidepogingen

“Ik heb een nare jeugd gehad. Toen op mijn dertiende mijn stiefmoeder ernstig ziek werd, had zij veel gedachten over de dood. Ik nam die gedachten over; ik dacht ook dat zelfmoord de beste oplossing voor mijn problemen was. Jarenlang heb ik daar niet over gepraat. Dat heeft me veel eenzaamheid gebracht. Had ik er maar wél over gesproken, dan was mijn herstel veel sneller gegaan. Soms liet ik er wel iets over vallen, maar dan werd er geen aandacht aan besteed. Met één vriendin besprak ik het wel. Ik legde alleen veel te veel druk op haar schouders. Zo heb ik enkele malen een zelfmoordpoging gedaan door een overdosis medicatie in te nemen. Mijn vriendin redde dan mijn leven door net zo lang aan de telefoon te blijven tot ik alles eruit had gegooid.

Uiteindelijk was mijn wil om te leven groter dan het verlangen om dood te gaan. Maar ik heb in die tijd meermalen op plekken gezeten waar je zeker niet moet zijn als je denkt aan suïcide.”