Op zijn achttiende werd Samuel Woerdeman met spoed opgenomen bij GGz Breburg. Nu, inmiddels zes jaar later, brengt Woerdeman het boek De 3e Deur uit. Met tekst en beeld geeft hij uitdrukking aan zijn ervaringen van de ingrijpende periode rondom zijn opname.

Door Ilana Buijssen

Waar gaat het boek over?

“In het boek beschrijf ik mijn perspectief op de periode rondom de opname bij GGz Breburg op de afdeling Jongvolwassenen Intensieve Zorg. Ik bespreek onder anderen welke factoren leidden tot de opname, hoe ik me toen voelde en hoe mijn dag eruit zag. Ook omschrijf ik hoe het opnameproces bij mij is verlopen. Zo hoop ik de lezer een inkijkje te geven hoe een opname bij GGz Breburg verloopt.”

Waar worstelde je mee toen je werd opgenomen?

“Voor mijn opname had ik al een aantal jaren last van klachten die ik zelf niet kon plaatsen. Ik had moeite met taken volbrengen, was enorm chaotisch en heel impulsief. Nu weet ik dat dat symptomen van ADD zijn, een aandachtstekortstoornis. Maar voor ik die diagnose kreeg snapte ik niet wat er met me aan de hand was. Door dit onbegrip ging ik me ook steeds somberder voelen, tot ik uiteindelijk in een depressie belandde. De problemen stapelden zich op. ‘Dit is onbegonnen werk,’ dacht ik bij mezelf. ‘Ik stop er gewoon mee.’ Je zou dus kunnen zeggen dat de depressie die leidde tot mijn opname een gevolg was van de ADD. Ik werd uiteindelijk opgenomen omdat ik met concrete zelfmoordplannen rondliep.”

Die zelfmoordplannen beschrijf je ook in het boek. Dat lijkt me best confronterend om op te schrijven.

“Dat ging me eigenlijk nog relatief gemakkelijk af. Het is nu eenmaal gebeurd, en het is gelukkig goed afgelopen. Maar ik zat wel heel dicht bij een andere afloop. Op enig moment klopte mijn vader op de deur toen ik mezelf had opgesloten in de badkamer. Ik kan mij het gesprek met mijn vader toen nog goed herinneren, omdat hij heel anders reageerde dan ik had verwacht. Ik verwachtte paniek, maar hij bleef heel rustig en keek objectief naar de situatie. ‘Dit zakmes, daar bereik je helemaal niet mee wat je wil,’ verzekerde hij me. ‘Het is veel te klein en niet scherp genoeg.’ Ik had totaal niet door dat hij mij van mijn plan aan het praten was. Sterker nog, hij gaf me het gevoel dat ik nog steeds zelfmoord kón plegen, dat hij mij niet probeerde tegen te houden. Dat maakte het makkelijker om over mijn plannen te praten. Nu zie ik met terugwerkende kracht dat mijn vader dat nooit had laten gebeuren, maar hij zocht een manier om met mij te praten zonder me te verliezen. En met succes.”

Hoe heeft de opname bij GGz Breburg je geholpen?

“Tijdens de opname werd er ADD en depressie vastgesteld, en ben ik met een aantal behandelingen gestart. Om te beginnen kreeg ik psychomotorische therapie, wat me hielp om te gaan met de onrust in mijn lichaam en hoofd die met ADD gepaard gaat. Ook kreeg ik cognitieve gedragstherapie, waardoor ik leerde positiever te denken en te vertrouwen dat het goedkomt. Vanuit de depressie had ik mezelf namelijk aangeleerd om te doemdenken. Tegen het einde van mijn opname kwam aan het licht dat er ook nog trauma’s waren die in de weg zaten van het herstel: een familielid die een zelfmoordpoging deed en wat flinke ruzies met mijn vader een aantal jaar ervoor. Dat is toen ook behandeld met de traumatherapie EMDR. Dat was het laatste beetje dat ik nodig had om te herstellen. Maar het zijn zeker niet alleen deze behandelingen die me verder hebben geholpen. De hulp die zorgverleners dag en nacht op de afdeling bieden is minimaal de helft van het werk geweest. Ook als je ouders weg zijn en de psychiater afwezig is, staan zij altijd voor je klaar.”

Het boek bestaat niet alleen uit tekst. Er staan ook verschillende illustraties in het boek die je ervaringen tijdens de opname weerspiegelen.

“Klopt. In eerste instantie had ik alleen de illustraties gemaakt voor de toelating van de kunstacademie Sint Joost in Breda, de school waar ik nu naartoe ga. Toen de illustraties af waren ben ik er kleine verhalen bij gaan schrijven. Hoe meer ik aan het schrijven was, hoe meer ik ervan overtuigd raakte dat ik het complete verhaal moest opschrijven. Toen ben ik flink gaan doorschrijven vanuit het geloof dat ik anderen met mijn verhaal kan helpen.”

Wat hoop je dat het boek anderen kan brengen?

“Vaak worden boeken over de psychiatrie geschreven vanuit het perspectief van de professional, een psycholoog of psychiater bijvoorbeeld. Ik heb op papier gezet hoe de opname voor mij als cliënt was. Daarmee denk ik dat het bruikbare informatie bevat voor zorgverleners. Een tip is bijvoorbeeld om goed in de gaten te houden welke plekken cliënten opzoeken wanneer ze contact willen. Zo was er tijdens mijn opname op de afdeling een cliënt die steeds op vaste tijden naar het balkon ging, de plek waar je mocht roken, ondanks dat hij zelf niet rookte. Het werd mij al snel duidelijk dat in die ruimte de ingang tot contact met hem lag, ook al liet hij dat niet direct merken. Naast zulke tips voor hulpverleners hoop ik ook dat het boek behulpzaam kan zijn voor mensen die zelf last hebben van depressie en zelfmoordgedachten, of voor hun naasten. Of het nou gaat om informatie over het opnameproces, praktische tips, of gewoon een hart onder de riem – het is allemaal mooi meegenomen.”

Je bent vast enorm trots op het boek.

“Ik ben heel blij dat het zo goed gelukt is. Ik moet er wel bij zeggen dat ik zo’n tien minuten blij was toen ik het boek binnenkreeg. Daarna was de lol eraf. Zo werkt mijn ADD-brein, weet ik nu.”

De 3e Deur
Samuel Woerdeman
€ 29,95
Te bestellen via www.samuelwoerdeman.com